Benieuwd? Lees snel verder.
Nummer 1: een sportverzekering
Zonder suf of belerend te klinken, maar “zeker sporten” begint met een goede verzekering. Het bespaart je heel wat zorgen als je gaat sporten en je weet dat je goed verzekerd bent. Toegeven, het zit niet constant in je hoofd en dat is juist de bedoeling. Een goede verzekering is iets wat je afsluit en daarna vergeet dat je het hebt. Tot de dag dat het nodig is natuurlijk. Dan ben je blij dat je er ooit aan dacht om je aan te melden op de site van Sporta en het symbolische bedrag te storten waardoor je een jaar zorgeloos van je favoriete sport kan genieten. Dit is nummer 1 op mijn lijstje van onmisbare dingen bij het sporten.
Nummer 2: een plastuit
Als tweede op mijn lijstje staat een item dat ook steeds fysiek in mijn rugzak zit bij het fietsen, wandelen, skiën, snowboarden, rotsklimmen en alle andere sporten die mijn actieve leven kleur geven. Bij het joggen zit het gegarandeerd in mijn achterzak. Dat is misschien iets minder comfortabel, maar het is nog steeds comfortabeler dan de gevolgen van het niet bij te hebben. Maar waar gaat dit toch over? Ik heb het over een plastuit! Een plastieken gootje dat een vrouw tussen de benen plaatst zodat ze staand kan plassen. Ik noem het ook wel mijn favoriete item: de laatste deur naar de ultieme vrijheid bij het sporten!
Een plastuit is de laatste deur naar
de ultieme vrijheid bij het sporten!
Billen bloot
Het vraagt eigenlijk geen uitleg, maar toch nog even voor de volledigheid: als vrouw plassen zonder propere sanitaire voorziening is een hel. En zelfs al ben je niet van het preutse type, jezelf uit een fietsbroek murwen en met de billen bloot in de netels hangen, is niet tof. Met je billen bloot gaan op een koude besneeuwde bergflank is zacht uitgedrukt, niet fijn. Ik twijfel nog even wat het ergste is: tijdens een regenrit een natte fietsbroek uittrekken of weer aantrekken? Een koude stijve skibroek laten zakken of weer optrekken? Om nog maar te zwijgen van het gebrek aan privacy op een drukke skipiste of een overbevolkte fietsdijk op een zonnige zondagmiddag. Ik geef hier maar snel even twee voorbeelden die je als sportieve vrouw frequent ervaart wanneer er geen sanitair in de buurt is.
Maar zelfs als er toiletten zijn, dan zijn ze vaak smerig. En alleen al het idee om je smetteloze roze billetjes te laten zakken op een groezelige WC-bril, is simpelweg gruwelijk. Elke vrouw kent het horrorgevoel. We kunnen er natuurlijk voor kiezen om onze dijspieren aan het werk te zetten en met de billen over de pot te gaan zweven. Maar dan laten we zelf per ongeluk enkele druppels vallen op de bril en slaat de twijfel toe: de boel zo achterlaten of toch opdeppen met een blaadje WC-papier. Als dat al aanwezig is.
Schaamte en Schroom
Nu schrijf ik dit allemaal alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Maar dat is het niet. Ik heb de plastuit ondertussen een jaar en ik gebruik hem pas frequent sinds een paar maanden. Misschien vind je dit verbazend? Dat is te begrijpen en ook te verklaren. Je hebt iets als gemak en comfort en je hebt iets als schaamte en schroom. En dat tweede beheerst onze brave Vlaamse maatschappij. Ook mij.
Het kostte me een tijdje om mezelf te emanciperen, om bij wijze van spreken die plaats aan die boom naast de mannen op te eisen. Het hielp enorm om erover te praten met mijn fietsbuddy Katja. Natuurlijk stuit zij als actieve sportieve vrouw op dezelfde problemen. Net als jij! Praten lucht op. Plassen ook. Praten over plassen… lucht dubbel op! En plassen met een plastuit… Ik raad je aan om er niet mee te wachten, maar het meteen uit te proberen!
